Carol Wood maakte alweer zo'n supergoed boek voor harp met zang, met ook een aantal harpsolo's. Zeemeerminnen en hun verwante watergeesten zoals Najaden, Lorelei, en sirenes zijn vaak muzikale wezens. Ze zingen en spelen zelfs harpen of lieren in onze mythen, kunst en poëzie, zoals de Nereïden in de la Mare's Walter "Gezonken Lyonesse." Een verzameling van harp muziek over zeemeerminnen, leek Carol daarom een aantrekkelijk idee. Ze gebruikt verschillende "waterige" muzikale elementen, waaronder parallelle kwarten, hele-toon glissando's en arpeggio's gebouwd op verminderde en half-verminderde zevenden, die het element voorstellen waarin zeemeerminnen leven en spelen en zingen. De "Little Blue Barcarolle" verschilt enigszins van de typische Barcarolle. Meestal suggereert het ritme daarvan het zachte deinen van een kleine boot. Hier suggereren het ritme en de blues-modus dat de zeemeerminnen speels de boot laten schommelen. "Iona's Mermaid" is gebaseerd op het middeleeuwse verhaal van een zeemeermin die zich wilde laten dopen door de monniken die wonen op het heilige eiland Iona. Hoewel de arme zeemeermin rond en rond het eiland zwom, weigerden de vrome monniken haar te dopen, vermoedelijk omdat zij geloofden dat een zeemeermin geen ziel had. "From the Rocks" is het soort nummer dat zeemeerminnen zingen om zeelieden te lokken zodat hun schepen op de klippen lopen. "The Forsaken Merman", door de Victoriaanse dichter Matthew Arnold, is een ontroerend gedicht over een moedeloos meerman en zijn kinderen, verlaten door zijn menselijke vrouw die terugkeert naar haar leven op het land. De Victorianen waren vooral gefascineerd door zeemeerminnen. Ze werden door veel schilders uit die periode afgebeeld, waaronder de late prerafaëlitische, JW Waterhouse. Zijn schilderij "A Mermaid," is opgenomen op de kaft van deze collectie, met toestemming van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (Londen).