Ik schreef dit stuk als onderdeel van een grotere opdracht van Music Generation Laois, in Ierland, voor een groep van 37 harpers. De compositie heette ‘White Horses’ en was gewijd aan de vrouwelijke kracht van de jonge harpers in het orkest, naar analogie met de vloeiende maar krachtige golven die neerstortten op de kust van het strand in Portobello, waar ik opgroeide. Ik heb er altijd van gehouden om op of in de buurt van de oceaan te zijn en dit deuntje probeert die voorbijgaande staat van zalige stilte te belichamen die zo nu en dan op het water kan komen. Gezicht naar de zon gericht, zorgen aan de kant, glas gekoelde Sancerre in de hand: een momentje van rust.