De Suite Bergamasque van Claude Debussy is een vierdelige compositie (een suite) voor piano solo, voltooid in 1905.

Het werk ontleent zijn titel aan de tweede regel uit het gedicht Clair de lune, opgenomen in Paul Verlaines dichtbundel Fêtes Galantes. In die tweede regel is op schitterende wijze een binnenrijm aangebracht, die door zijn vorm heel muzikaal aandoet.

De Suite bergamasque, is een fascinerend werk voor piano. Niet alleen door zijn rijke, impressionistische kwaliteiten, maar zeker door zijn mysterieuze karakter. Af en toe hoort men een orkestuitvoering van de Suite Bergamasque, meestal met veel strijkers. Het bijzondere en het aparte karakter van de piano met de bijbehorende bijzondere akkoorden, kan echter bij deze muziek niet worden overtroffen.

In dit werk breekt Debussy door met nieuwe klanken. Vooral het derde deel van de suite: Clair de lune moet bij de eerste uitvoering ervan sensatie hebben opgeroepen. Het eerste deel Prélude, met een tempo tempo rubato, is vol van dynamische contrasten, zeker in het begin hiervan maar ook in het slot. Het roept een gevoel van improvisatie op. Hier wordt de latere stijl van Debussy al aangekondigd.
Het volgende deel Menuet, laat het menuet uit de barok herleven. Het beginthema van dit menuet contrasteert met het mysterieuze en dramatische middengedeelte van dit deel.
Het derde deel, Clair de lune, is een zeer dromerig, feeëriek deel in de suite. De melodie klinkt als rivieren van dansende noten in een kleurrijke harmonie. Vaak wordt dit deel als een zelfstandig pianowerk gespeeld. De titel Clair de lune komt een paar keer voor in het gedicht van Paul Verlaine.
Het laatste deel, met de titel Passepied, is door zijn grote verschillen in de partijen voor linker- en rechterhand lastig te spelen, maar levert een wonderlijk en gecompliceerd geluid op. 42 blz + losse fluitpartij + losse alt partij.

Titels:
Prélude, Menuet, Clair de lune, Passepied.